สีเทา

สีเทา..

แมวจรจัดตัวหนึ่ง มาจากไหนไม่มีมีใครรู้

เข้ามาป้วนเปี้ยนในที่ทำงานของเรา

เป็นแมวขี้อ้อน เข้ามาเคล้าแข้ง เคล้าขา คนโน้นทีคนนี้ที

มันฉลาดที่จะรู้ว่าใครเมตตา ใครรำคาญมัน



วันหนึ่งผอ. (ท่านผู้อำนวยการ..นั่นแหละ)

ยื่นถุงอาหารแมวให้น้องที่ห้องธุรการ

บอกว่า...เอาให้สีเทา..

จากวันนั้นเป็นต้นมา แมวจรจัดตัวนี้ก็ได้ ชื่อเรียกว่าสีเทา..



ทุกเช้าที่ ผอ.มาถึง

สีเทาก็จะเข้าไปป้วนเปี้ยน บิดซ้ายบิดขวาข้างๆ ผอ.

พอสายๆ สีเทาก็จะหายหน้าไป ไปโผล่ที่ชั้นสองของอาคาร

เพราะที่นั่นเป็นห้องทำงานของคนรักแมวอีกคนหนึ่ง



สีเทากลายเป็นสมาชิกของที่ทำงานไปโดยปริยาย

พอหายหน้าไป จะมีคนถามเสมอว่า สีเทาไปไหน

บางทีก็แอบล้อเลียนว่าวันนี้สีเทาใช้นามสกุล(นามสกุล ผอ.)

เป็นอันนรู้กันว่าสีเทาอยู่แถวห้อง ผอ.

วันนี้สีเทาใช้นามสกุล(นามสกุลคนรักแมว)

ก็เป็นอันรู้ว่าสีเทาอยู่ที่ชั้นสอง



สีเทาเริ่มวิ่งตามคนโน้นคนนี้ หลายคนมากขึ้น

นั่นก็หมายความว่า..คนรักแมวมีจำนวนมากขึ้น



สีเทา...บาดเจ็บ

น้องคนที่ทำงานบนชั้นสอง เอาไปรักษาที่โรงพยาบาลสัตว์

ผอ. เป็นคนจ่ายค่ารักษาพยาบาล



รถที่เข้ามาติดต่องานคันนั้นแล่นออกไป....

มีคนพบศพสีเทาเลือดแดงฉาน

ความเศร้าปกคลุมที่ทำงานของเรา

พรุ่งนี้ ผอ.กลับมาการไปราชการต่างจังหวัด

ใคร..จะเป็นบอกข่าวร้ายของสีเทา..



พบ พราก จาก เป็นนิรันดร์

ไม่มีใครเคยถ่ายภาพสีเทาเอาไว้เลยสีเทา...

จึงเหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำ