อยากให้ทุกคนตั้งใจเรียน

อยากให้นักศึกษาทุกคนตั้งใจเรียน ไม่นึกถึงตัวเอง ก็นึกถึงคุณพ่อคุณแม่ที่ตั้งความหวังไว้ด้วย{แตกประเด็นจาก X7620051}  

กระทู้นี้แตกประเด็นมาจาก X7620051

วันนี้ที่เศร้าขึ้นไปอีกคือคุณพ่อ คุณแม่ ของนักศึกษามาพบด้วยครับ
พบทั้งผมและหัวหน้าภาควิชาฯ ซึ่งทางภาควิชาก็พยายามชี้แจง คุณแม่
นักศึกษาก็ทำความเข้าใจ แต่ท่านก็เสียใจมาก ถึงกับร้องห่มร้องไห้ บอกว่า
พี่รู้ว่าระบบเป็นอย่างนี้ก็ต้องทำตาม แต่พี่ทำใจไม่ได้ พี่อยากให้ลูกจบเท่านั้น
เอง อยากให้เขาได้มีงานทำ ไม่ต้องหรูหราฟู่ฟ่าอะไร ขอให้มีแค่โอกาสบ้าง
ถ้าเป็นปี 1 ปี 2 พี่จะไม่ว่าอะไรสักคำเลย แต่นี่เขาจะขึ้นปี 4 แล้ว ไม่น่าเลย
ส่วนคุณพ่อก็น้ำตาซึมเห็นแล้วก็น่าเวทนามากๆ ครับ ผมก็พยายามให้กำลัง
ใจ บอกว่าได้พูดคุยกับหลายๆ ท่านที่เคยถูกไทร์มาก่อน (จากกระทู้นี้นั่น
เอง) ว่าเป็นโอกาสได้เปลี่ยนแปลงชีวิต และประสบความสำเร็จได้ครับ
แต่ตอนที่คุณแม่นักศึกษาร้องไห้ก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน :(

แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 52 16:19:08

จากคุณ : Practical x 2    - [ 13 มี.ค. 52 15:54:22 ] 

 : Cryptomnesia, ดีจ้า, _The Enjoy_, หม่องวิน มอ

ความคิดเห็นที่ 13   ความจริงที่โลกลืม! เราเรียนในมหาลัยไปเพื่ออะไร!? อุดมศึกษาที่แท้จริงคืออะไร!? การศึกษามีไว้ทำไม!? โดย นิธิ เอียวศรีวงศ์ สังคมอุดมศึกษา นิธิ เอียวศรีวงศ์  มติชนรายสัปดาห์ วันที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2552 ปีที่ 29 ฉบับที่ 1489 ผมเคย "อ่าน" (read for) ประวัติศาสตร์อินโดนีเซียระหว่างที่ศึกษาในมหาวิทยาลัย และพบด้วยความประหลาดใจว่า ในสมัยประธานาธิบดีซูการ์โน นักศึกษาอินโดนีเซียใช้เวลาเฉลี่ย 6 ปีขึ้นไป เพื่อจบการศึกษาระดับปริญญาตรี  เหตุผลก็เพราะว่า ในสมัยนั้นไม่ค่อยมีตำแหน่งงานให้บัณฑิตมากพอ ถึงรีบจบไปก็เตะฝุ่น จึงสู้ใช้เวลาเตะฝุ่นในมหาวิทยาลัยไม่ได้ โดยเรียนไปและรับงานจ๊อบไปเรื่อยๆ ดีกว่า เพราะงานประเภทนี้หาได้ง่ายกว่าในฐานะนักศึกษา  ไม่นานมานี้ ผมได้ยินข่าวว่ารัฐบาลหรือใครในรัฐบาลสักคน (เวลานี้เรามีรัฐบาลที่เป็นองค์กรเดียวหรือไม่ผมก็ไม่แน่ใจน่ะครับ) ท่านกำลังจะหาเงินมาสนับสนุนให้บัณฑิตได้เรียนต่อในระดับหลังปริญญาตรี เพื่อลดจำนวนของบัณฑิตเตะฝุ่นลง  และนี่คือเหตุที่ทำให้ผมนึกไปถึงเรื่องอินโดนีเซียสมัยซูการ์โนที่เคยอ่านมา แล้วก็นึกเลยไปถึงอีกเรื่องหนึ่งซึ่งผมคิดว่าสำคัญกว่า  เป้าหมายเดิมของการศึกษาระดับปริญญาตรี โดย? เฉพาะในอังกฤษและยุโรปนั้น คือความสามารถที่จะเรียนรู้ด้วยตนเอง ไม่ว่าจะเรียนอะไรในระดับนี้ก็ตาม ก็ล้วนเรียนเพื่อจะได้สามารถไปเรียนเองถึงระดับไหนก็ได้ที่ตัวพอใจ  ไม่เฉพาะแต่เรียนเองได้ในวิชาที่เรียนมาเท่านั้นนะครับ แต่เรียนเองได้ในทุกวิชา และทุกเรื่อง เพราะรู้แล้วว่าวิธีเรียนรู้เรื่องต่างๆ นั้นต้องทำอย่างไร ตั้งแต่ชั้นเริ่มต้นจนปลาย  และนั่นคือเหตุที่ผมดัดจริตพูดว่าเคยไป "อ่าน" ประวัติ? ศาสตร์อินโดนีเซียในตอนต้น เพื่อให้ตรงกับสำนวนโบราณของอังกฤษว่าไปเรียนเอาวิชาในมหาวิทยาลัย การไปมหาวิทยาลัยคือไป "อ่าน" หรือไปเรียนเอง มหาวิทยาลัยเพียงแต่จัดสิ่งอำนวยความสะดวกในการเรียนเองไว้ให้ เช่น ห้องสมุด และผู้รู้ที่เรียกว่าอาจารย์เท่านั้น  เมื่อผมเรียนปริญญาตรีในเมืองไทย เป้าหมายอันเป็นอุดมคตินี้ก็ยังตกค้างอยู่ในมหาวิทยาลัยไทย แม้แต่เมื่อมาเป็นครูในมหาวิทยาลัย ก็ยังได้เห็นร่องรอยของอุดมคตินี้ตกค้างอยู่เหมือนกัน  อย่างไรก็ตาม เพราะเป็นแค่สิ่งตกค้าง จึงไม่มีมหาวิทยาลัยใดคิดถึงเรื่องนี้อย่างจริงจัง คงทำไปตามรูปแบบอย่างผิวเผินทั้งสิ้น เช่น เพื่อให้ศึกษาค้นคว้าได้เองเป็น เขาก็จัดสอนวิชาการใช้ห้องสมุด ซึ่งเนื้อหาวิชาตื้นเขินขนาดที่น่าจะพิมพ์เป็นเอกสารเล่มเล็กๆ แจกนักศึกษาที่สอบเข้าได้ทุกคนโดยไม่ต้องสอนเลย (ซึ่งก็เป็นการฝึกความสามารถในการเรียนเองอย่างหนึ่ง)  ในส่วนการเรียนการสอน กลับเรียนและสอนกันโดยไม่มุ่งจะสร้างความสามารถเรียนเอง เช่น เน้นแต่ด้านเนื้อหา ทั้งๆ ที่เนื้อหาเป็นสิ่งที่สามารถกลับไปเปิดหนังสือดูเมื่อไรก็ได้ (และได้ความละเอียดเที่ยงตรงกว่าที่สอนในชั้นเรียน)  วิธีคิดในแต่ละวิชากลับไม่ค่อยได้รับความสำคัญในกระบวนการเรียนการสอน ฉะนั้น จึงไปไม่ถึงสมมติฐานเบื้องต้นของวิธีคิดนั้นๆ ทำให้มองไม่เห็นจุดบกพร่องของวิธีคิดซึ่งได้มาเผินๆ โดยผ่านเนื้อหา  เมื่อขาดทั้งสองอย่างนี้การเรียนอะไรด้วยตัวเองก็เป็นเรื่องยาก เพราะต้องงมไปกับเนื้อหาโดยขาดหลักที่จะจัดระเบียบข้อมูล เพื่อสร้างความเข้าใจแก่ตนเอง  เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ยังสามารถเรียนด้วยตนเองต่อไปได้จึงหายาก ใครทำได้ (เช่น คุณจิตร ภูมิศักดิ์ หรือ ศาสตราจารย์สุธิวงศ์ พงษ์ไพบูลย์) ก็ต้องยกย่องเป็นพิเศษ  เพราะไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงและสมองที่ไหนมาฟันฝ่าออกไปจากกะลาที่ครอบอยู่ได้  ผมอาจพูดเกินเลยไปหน่อย เพราะที่จริงคนที่ฟันฝ่าออกมาเพื่อเรียนด้วยตนเองนั้นมีอีกมาก เพียงแต่ไม่ได้เรียนในเชิงวิชาการเท่านั้น หากเรียนที่จะทำธุรกิจได้เอง เรียนที่จะเป็นนักการเมือง, เรียนที่จะเป็นมหาดไทย, เรียนที่จะเป็นผู้บริหาร ฯลฯ มีอีกมากครับ แต่ไม่ใช่ส่วนใหญ่ของคนที่จบมหาวิทยาลัย  เป้าหมายของปริญญาตรีดังกล่าวนี้ ไร้ความสำคัญลงไปเรื่อยๆ เมื่อทุนนิยมยุคใหม่ขยายตัวขึ้นหลังสงครามโลกเป็นต้นมา เพราะทุนนิยมยุคใหม่ "ผลิต" ด้วยวิชาความรู้มากขึ้น ในขณะที่องค์กรผลิตก็ขยายตัวจนเป็นยักษ์ใหญ่ที่คลุมไปทั่วโลก จึงต้องการระบบการศึกษาที่สามารถผลิตคนไปป้อนตำแหน่งงาน ไม่ต้องการเสียเงินให้ใครมานั่งเรียนด้วยตัวเองก่อน จึงทำงานได้ดีขึ้น  ทุนนิยมยุคใหม่นี้ มีอเมริกันเป็นตัวแทนหรือหัวหอก  การศึกษาในมหาวิทยาลัยจึงเปลี่ยนไปเป็นการผลิตผู้มีความรู้เฉพาะด้านในระดับสูง เพื่อป้อนเข้าสู่ตำแหน่งงาน  ปริญญาตรีเป็นเพียงบันไดขั้นแรกเพื่อก้าวไปสู่ความรู้ระดับสูงดังกล่าว ไม่ใช่บรรไดขั้นสุดท้ายสำหรับการเรียนรู้เองตลอดชีวิตอีกต่อไป  แต่อเมริกันไม่เคยมีอิทธิพลในมหาวิทยาลัยไทยมาก่อน สมัยที่ผมเรียนอยู่ คณบดี (ซึ่งเป็นนักเรียนอังกฤษ) ถือ? นโย? บายว่า ฝรั่งอเมริกันจะเป็นผู้สอนภาษาอังกฤษในชั้นใหญ่ไม่ได้ ทำได้แค่เป็นผู้สอนในชั้นย่อย (totor) เท่านั้น  มหาวิทยาลัยไทยแรกที่ปรากฏอิทธิพลอเมริกันอย่างเด่นชัดคือ "วิทยาลัยวิชาการศึกษาประสานมิตร" ซึ่งเมื่อเริ่มเปิดก็มีจุดมุ่งหมายจะผลิตคนไปป้อนตำแหน่งงานโดยตรง ได้แก่นักการศึกษาที่จะเป็นผู้ปรับเปลี่ยนระบบการศึกษาไทยเพื่อรองรับการพัฒนา (ตามแผนของธนาคารโลก)  อย่างไรก็ตาม ในที่สุดด้วยกำลังของอเมริกันในการให้ความช่วยเหลือ ทำให้อิทธิพลอเมริกันครอบงำมหาวิทยาลัยทุกแห่ง รวมทั้งมหาวิทยาลัยที่ผมเคยเรียน  มหาวิทยาลัยไทยจึงตั้งหน้าตั้งตารับใช้ทุนกันอย่างไม่ลืมหูลืมตาจนถึงทุกวันนี้  เวลาเขาจัดหลักสูตร คำอธิบายอันแรกที่สำคัญเพื่อให้ผ่านการอนุมัติทุกขั้นตอนก็คือ แล้วใครจะจ้างผู้สำเร็จหลักสูตรนั้นไปทำงานบ้าง ยิ่งมากยิ่งดี  นักธุรกิจเข้ามากำหนดสเป๊กของบัณฑิตเกือบทุกแขนง จะเรียนธรณีวิทยา, ฟิสิกส์, การท่องเที่ยว, การโรงแรม, รัฐศาสตร์, ศิลปะ ฯลฯ อย่างไร จึงจะตรงกับตำแหน่งงานที่นักธุรกิจต้องการ  การเอานักธุรกิจเข้ามานั่งกำหนดนโยบายในสภามหาวิทยาลัยกลายเป็นแบบปฏิบัติพื้นฐานที่ต้องทำกันในทุกสภามหาวิทยาลัย  ฉะนั้น ในการวางแผนการศึกษาของมหาวิทยาลัย ตลาดงานจึงเป็นตัวกำกับอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งลืมไปว่าถึงอย่างไรเป้าหมายของการศึกษาทุกระดับ คือตัวผู้เรียนเองเป็นก่อนอื่นทั้งหมด ถ้าจะมีอย่างอื่นตามมาอีกก็น่าจะเป็นสังคมมากกว่าทุน (ถ้าไม่นับสองอย่างนี้เป็นอย่างเดียวกัน ซึ่งก็ไม่ควรนับ)  และด้วยเหตุดังนั้นเป้าหมายตามอุดมคติเดิมของมหาวิทยาลัย คือสร้างความสามารถในการเรียนรู้ด้วยตนเอง จึงน่าจะเป็นเป้าหมายที่ขาดไม่ได้และสำคัญที่สุด เพราะนี่คือการพัฒนาผู้เรียนไปสู่จุดที่จะทำให้เขาใช้ศักยภาพของเขาได้สูงสุด  และเมื่อมองจากบุคคลหรือจากผู้เรียน โลกที่เราทั้งหลายต้องมีชีวิตอยู่สืบไปตั้งแต่บัดนี้ถึงภายหน้า คือโลกที่ไม่อนุญาตให้ใครมีทักษะแคบๆ เพียงทักษะเดียวอีกแล้ว แม้แต่ทักษะที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ก็กลายเป็นสิ่งล้าสมัยงุ่มง่ามและไร้ประสิทธิภาพโดยเปรียบเทียบไปได้ในพริบตาเดียว  ฉะนั้น ความสามารถในการเรียนรู้ด้วยตนเองจึงเป็นคุณสมบัติที่สำคัญสุดในการศึกษา  ในแง่บุคคล นอกจากการเรียนรู้จะให้ความสุขแก่ผู้เรียนแล้ว เขาจะเป็นคนที่สามารถปรับตัวเข้ากับความเปลี่ยนแปลงของโลกที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วได้ รวมทั้งรู้เท่าทันความเปลี่ยนแปลงนั้นด้วย เช่นรู้เท่าทันเทคโนโลยีและการตลาดแบบใหม่  แท้จริงแล้ว คนที่สามารถเรียนรู้ได้เองนี่แหละครับที่รับใช้ทุนนิยมยุคใหม่ได้ดีกว่า เพราะทุนยุคใหม่เองก็ต้องปรับทั้งกระบวนการผลิต, การตลาด, และผลผลิตอยู่ตลอดเวลาเหมือนกัน ทักษะที่หยุดนิ่งไม่พัฒนาต่อเลยใช้งานได้ไม่กี่ปีก็กลายเป็นภาระรุงรังของบริษัทไป  คนงานที่จะให้กำไรได้สูงสุดคือคนงานที่สามารถเรียนเองได้ในงานทุกตำแหน่ง  แต่ทุนไทยยังเป็นแค่ทุนตะกราม จึงไม่ได้มุ่งมองหาคนที่เรียนรู้เองเป็นเท่ากับทักษะสำเร็จรูปที่มหาวิทยาลัยผลิตมาป้อน (อย่างน้อยทุนก็ไม่ต้องควักกระเป๋าฝึกเอง)  ผมจึงคิดว่า การวางเป้าหมายของการศึกษาระดับปริญญาตรีไว้แต่เพียงการป้อนแรงงานเข้าสู่ตำแหน่งงาน ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์แก่ผู้เรียน แม้แต่ที่อยากจะรับใช้ทุนก็เป็นการรับใช้ที่ไม่ฉลาด เพราะให้ผลในระยะสั้นเท่านั้น ส่วนการรับใช้สังคมนั้น ไม่ได้ผลอะไรเลย  เราจึงควรหันกลับมาสู่การวางเป้าหมายตามเดิม คือเรียนปริญญาตรีเพื่อให้เรียนเองเป็นก่อน  และถ้าวางเป้าหมายอย่างนั้น มหาวิทยาลัยที่ต้องเร่งสร้างขึ้นก็คือสร้างสังคมไทยให้เป็นมหาวิทยาลัย ผมหมายความว่าทำให้การเรียนรู้ด้วยตนเองเกิดขึ้นได้อย่างง่ายดายและสะดวกทั้งสังคม  ผู้เรียนตั้งโจทย์เอง เรียนเอง จนกว่าจะได้คำตอบที่ตนพอใจ  มีสื่อที่ให้ความรู้และความคิดที่คนส่วนใหญ่เข้าถึงได้  มีห้องสมุดดีๆ กระจายไปทั่วประเทศ และเชื่อมโยงเข้าหากันจนกระทั่งสามารถเข้าถึงทรัพยากรของห้องสมุดได้เท่าเทียมกัน  มีพิพิธภัณฑ์หรือมิวเซียมที่ให้ความรู้ด้านต่างๆ อยู่มากมายในทุกท้องถิ่น  มีสมาคมวิชาการและวิชาชีพที่มีกิจกรรมให้ความรู้ทั้งแก่สมาชิกและแก่สาธารณชนอยู่จำนวนมาก  มีการปาฐกถาสาธารณะในเรื่องต่างๆ ที่เปิดให้ผู้คนเข้าฟังหรือเข้าร่วมได้มากมาย  ผลผลิตของมหาวิทยาลัยที่สามารถเรียนเองเป็น จึงไม่ตายด้านเพราะออกจากมหาวิทยาลัยในระบบก็เข้าสู่มหาวิทยาลัยนอกระบบ ในขณะที่ผู้คนทั่วไปก็ใช้ชีวิตในการเรียนรู้ด้วยตนเองเป็นปรกติอยู่แล้ว  แม้แต่เศรษฐกิจตกต่ำทั่วโลก ผู้คนก็มีปัญญาที่จะเอาตัวรอด รวมทั้งมีปัญญาที่จะกำกับควบคุมรัฐบาลในการใช้ทรัพยากรส่วนรวมอย่างมีประสิทธิภาพอีกด้วย  สรุปก็คือ มหาวิทยาลัยสอนให้น้อยๆ แต่เรียนให้มากๆ ดีกว่าครับ http://www.nidambe11.net/ekonomiz/2009q1/2009february27p8.htm  จากคุณ : แทงใจดำ - [ 13 มี.ค. 52 18:18:44 A:113.53.20.25 X: TicketID:202689 ]

ไซ, Siviwis, 1812Overtureyoot, bbiggy, dudesweet*, antares[em],LunaticNeko, kuul, tokarev, scarlett, harvardวิทยาคม, sivpeer

ความคิดเห็นที่ 33   ผมเองก้อโดนรีไทร์จาก มช. จะขึ้นปี 3 เหมือนกันครับจากคณะหมอฟัน แบบว่า ทำใจไม่ได้กับวิชาชีพที่เราต้องเจอวันข้างหน้าไม่ได้ เลยพาลเกเร ไม่เข้าเรียน เที่ยวทุกคืน เนื่องจากตอนสอบโควตาก้อเลือกตามค่านิยมต้องเป็นหมอเท่านั้น แต่จริงๆๆ แล้วผมอยากเป็นวิศวะมากกว่า จำได้เลยครับวันที่จดหมายจากสำนักทะเบียนส่งมาที่บ้าน สงสารพ่อแม่มาก แต่ผมก้อบอกกับแม่ตั้งกะปี 2 ตอนสอบมิดเทอมของภาคเรียนแรก ....ผมไม่ไหวแล้วแม่ ผมเห็นเลือดก้อหน้ามืด ไม่ชอบวิชาท่อง เทอมสองผมเลยเตรียมตัวใหม่ครับ โชคดีที่ระบบเอนท์เมื่อก่อนไม่เหมือนสมัยนี้ เลยสอบเข้าใหม่ได้ ตอนโดนรีไทร์นี่ก้อรู้ไปทั้งจังหวัดเลยครับ ทั้งโรงเรียนเก่า เพื่อนเก่า ญาติพี่น้อง ก็กดดันเหมือนกัน เพราะตอนนั้นใครก้อถามว่าถ้าเอนท์ใหม่ไม่ติดจะทำอย่างไร เครียดเหมือนกันเพราะเลือกวิศวะที่ลาดกระบัง ที่เดียวด้วย โดนเพื่อนให้กำลังใจก้อมี ดูถูกก้อเยอะครับ แถมตอนประกาศผล ทางโทรศัพท์ โทรไปครั้งแรกไม่มีชื่อผม วินาทีนั้นผมคิดคือ จะเอาส้อมจิ้มปลั๊กไฟฆ่าตัวตาย เพราะอยู่บ้านคนเดียวฟุ้งซ่านแต่คิดอีกที ตัวเองเกิดมาไม่เคยทำประโยชน์ไรให้พ่อให้แม่เลย พ่อแม่ผมมาจากลูกชาวนา ทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนจนจบ มช. และ มศว. ท่านอดทนเพื่อไม่ให้ผมได้ลำบากเหมือนท่านตอนเด็ก กับคิดว่าชีวิตคนเรากว่าจะโตได้ขนาดนี้ ผมผลาญเงินพ่อแม่ไปมากขนาดไหน อายุแค่ยี่สิบยังไม่สาย แค่นี้ท้อก้ออายสุนัขเถอะวะ ผมเลยโทรบอกเพื่อนที่อยู่กรุงเทพว่า ให้หาหลักสูตรที่รามให้ด้วยจะไปเรียน โชคดีเพื่อนมันบอกว่า เอ็งมั่วแล้ว จะไปเรียนทำไม เอ็งติดเทคโนลาดกระบังแล้วนี่ ตั้งแต่นั้นพอผมได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบก้อตั้งใจเรียนดีครับ มีความสุข และไม่ประมาท คิดถึงความลำบากและน้ำตาที่แม่รู้ว่าผมโดนรีไทร์ แต่พ่อบอกครั้งนี้ได้เรียนที่ชอบแล้วก้อตั้งใจนะ ไม่งั้นจะเป็นคนขี้แพ้ไปตลอด ผมก้อเรียนทำกิจกรรมครับอายุยี่สิบสี่ผมจบวิศวะเกือบเกียรตินิยม สอบบรรจุเป็นวิศวกรของหน่วยงานรัฐวิสาหกิจได้ แต่ปัจจุบันลาออกมาเป็นอาจารย์สอนเด็กราชภัฎจนๆๆคนหนึ่ง แต่ก้อภูมิใจครับ เด็กที่ผมสอนเค้าแทบไม่มีแม้แต่โอกาสคือ จนจริงๆๆครับที่รวยๆส่วนมากก้อไปเรียนหลักสูตรภาคพิเศษตามมหาลัยปิด ตกเย็นก้อไปทำงานพิเศษ ไอ้ตำรานี่ต้องให้ยืมของอาจารย์ไปถ่ายเอกสาร หรือไม่ก้อต้องทำสรุปแจกเลยครับ แต่ก้อภูมิใจที่ได้ถ่ายทอดให้เค้ามีความรู้ ลูกศิษย์ของผมอีกหลายๆๆคน ก้อเป็นเด็กที่โดนไทร์มาจาก มช. มน. มาเรียนบางคนที่ยอมแพ้ต่อชะตา ก้อเป็นคนขี้แพ้ครับ แม้มาเรียนที่ราชภัฎก้อไม่จบไม่สำเร็จ เอาความแพ้ในอดีตแทนที่จะเอามาเป็นบทเรียน กลับทำตัวเหมือนเดิมไม่ยอมรับตัวเอง อายเพื่อนว่ามาจาก มช. มน. ไม่ยอมเข้าเรียน ไม่เข้าทำแลป อาจารย์ก้อหมดปัญญาช่วย แต่บางคนที่เค้าแพ้แล้วเค้าลุกขึ้นสู้ เค้าก้อประสบความสำเร็จเยอะ ครับ  จากคุณ : ตรัยเทพ - [ 16 มี.ค. 52 02:06:39 A:124.120.237.237 X: ]

ที่มาhttp://www.pantip.com/cafe/wahkor/topic/X7622334/X7622334.html